دلم یه جای دنج و خلوت میخواد ... که فقط خودم باشم و خدای خودم ... یه جای کوچیک و تاریک ... فقط به اندازه ای که بتونم توش بشینم و زانوهامو بغل کنم، سرمو بذارم روشون و یه دل سیر گریه کنم ... یه گوشه ی دنج با این نوا ...

بشنوید.

مدتی بود یه خبرایی راجع به ازدواج یکی از بچه ها به گوش میخورد ولی جدیش نمی گرفتیم. ینی در مخیله مونم نمی گنجید که یه ذره بچه ( میگم یه ذره واقعا یه ذره ست ها! ) بخواد متاهل بشه! تا اینکه امروز بالاخره خودش اعتراف کرد. اولش که همه تو شوک بودیم. ولی بعد که به خودمون اومدیم چند نفری ریختیم سرش واسه شیرینی گرفتن :) منم یکی از مواردی که عمرا از خیر شیرینی گرفتنش بگذرم همین تازه عروس دومادان! اصن چه معنی داره؟! چنان باید شیرینی گرفت ازشون که تا عمر دارن فراموش نکنن! نوع شیرینی هم باید به انتخاب خودم باشه :دی. اینکه افتاد واسه بعد محرم.

حالا من با این کوچولوی متاهل که صحبت میکردم ، میگفت سه تا خواهرشوهر دارم و دوتا جاری! منم با هر بار گفتنش اینطوری میشدم O_O باورم نمیشد چطور میتونه با این مسائل کنار بیاد! همینطوری الکی که نیست. بهش میگم تو الان میتونی این کلماتُ هضم کنی اصن؟! میگه هنوز نه کاملا :| خوشحاله ها ! حالا بعد یه مدت میفهمه چی به سرش اومده!  من هم همچنان در بهت و حیرت به سر میبرم! چه معنی داره آخه؟! یه الف بچه ست هنوز. اینجا جا داره بگم فعلا آزادی و مجردی رو عشق است ... والا :)

خوشبختی ینی  یه عالمه غم و غصه داشته باشی اما وقتی دلِ دوستات میگیره به تو زنگ بزنن تا باهاشون حرف بزنی و آرومشون کنی ... ینی با وجود همه ی مشکلاتی که داری با دوستت 30 تا ترشک بخری و تا جایی که میتونی بخوری! جاتون خالی :)

شُکرت خدا ... چقد منتظر چنین شبی بودم. شُکرت که دلم گرفت ... شُکرت که گریه م بند نمیاد ... که بالاخره به خودم اومدم. که فهمیدم اطرافم چه خبره ... که پشیمونم ... که خوشحالیم از این پشیمونی وصف نشدنیه ... که یادم آوردی هنوزم هستی و هوامُ داری ... امشب تکرار نشدنیه ... شُکرت ...

انگار غزل آب نباتی شده باشد

وقتی که دوتا لب قر و قاطی شده باشد

لبهای تو با طعم انار است و دو چشمت

شیریست که کم کم شکلاتی شده باشد

این طور نگاهم نکن، انگار ندیدی

شهری پی عشقِ تو دهاتی شده باشد

من با تو خوشم، با نمدِ بر سرِ دوشم

بگذار که عالم کرواتی شده باشد

یک بار به من حق بده لبهای کبودم

در لیقه ی موهات دواتی شده باشد

باید که غزل های مرا هم نشناسی

وقتی که غزل هم صلواتی شده باشد

حسین زحمتکش

با خودم فکر میکردم تو زندگیم واسه انجام ندادن چه کارایی پشیمونم؟!  هر چی زندگیمو از اول تا حالا مرور میکنم میبینم فقط حسرت اون شیطنتایی که تو بچگی نکردمُ میخورم! مثلا بچه ی آرومی بودم که چی؟! اصن بچگی زمان آروم بودنه؟! زمینه ش هم واسم خیلی فراهم بود. مامانم از همون اول میگفت تا میتونی شیطنت کن که بعدها پشیمون نشی و خاطره شه واست ... بیا ! مامان راضی، بابا راضی، پس چرا اینطوری شد؟! حالا حسرت هم بی فایده ست :(  بزارین بچه ها هرقدر که میخوان بازیگوشی کنن ...

+ حسرت یه کار دیگه هم مونده به دلم که اینجا نمیشه بگم.

یه دوست ... کسی که قلبش مثل آینه پاکه ... کسی که اگه مدت ها نبینیش و ازش ناراحت باشی، بازم تهِ تهِ قلبت دلت واسه دیدنش پَر میزنه ... که بودنش از ملزوماتِ زندگیته ... واسه شاد بودن ... واسه آروم بودن ... و واسه خیلی چیزای دیگه ...

حالا این دوست آسمونی شده ... مبارکت باشه عزیزم :)

+ عکس :  هدیه ی من به سارا بابت چادری شدنش :)

بابات کت و شلواری که خیلی بهش بیادُ پوشیده باشه و انگشتری که واسش انتخاب کردیُ دستش کنه و باهاش ژست بگیره ...  تو هم کلِ شبُ در حال قربون صدقه رفتنش باشی ... انقدر بگی و بگی که صدای مامان بزرگت دربیاد که : بسه دیگه دختر، پسرمو چشم میزنی ... بابات سرشو بندازه پایین و ریز ریز بخنده ... تو هم ساکت شی اما دلت واسه همون سری که پایین انداخته غنج بره ... انقدری که دلت بخواد بپری بغلش و همین امشب بزنی بیرون و یه شاخه گل خوشگل واسش بخری ... امشب بیشتر از هر وقت دیگه ای از داشتن بابام خوشحال بودم ... شُکرت خدا ...

+ یادم رفت ازش عکس بگیرم. بعدش هر چی اصرار کردم پاشو یه عکس با شاخه گل  بنداز که بذارم اینجا گفت خسته م :(

یه آدمی هم هست، دیروز تو خیابون دوچرخه سواری میکرده، میخواسته از خیابون رد شه، یه ماشین جلوش ترمز میکنه، بعد هِی این تعارف میکنه و هِی راننده ماشینه ، دوباره هِی این هِی رانندهه و چند باره هِی این هِی رانندهه ...

و خلاصه در آنِ واحد هر دو حرکت میکنن و  بووووفففففف ... ماشین محکم میخوره بهش و پرت میشه رو زمین! و این آدم تا چند دقیقه اصلا نمیتونسته از جاش بلند شه! نه واسه تصادفا ! از شدت خنده :| رانندهه از اون طرف ریسه رفته و اینم از این طرف :| دستش هم کلا کبود و سیاه شده ولی همچنان میخند :|

+ دوستمه :/

قبلا به این نتیجه رسیده بودم که آدم های دنیای حقیقی رو نباید وارد دنیای مجازی کرد ... مدتیه دارم به نتیجه ی دیگه ای هم فکر میکنم ... عدم حضور آدمای مجازی تو دنیای حقیقی ... شاید بهش رسیدم ... 

+ دلیل خیلی بخصوصی نداره ...  کلی عرض کردم.

++  قسمتی از متن اصلاح شد.